Zawiera: TEORETYCZNE UJĘCIA PROBLEMÓW PEDAGOGICZNYCH - DYSKUSJE I POLEMIKI: Współtworzenie wiedzy między ewolucją a rewolucją epistemologii pedagogicznej; Towarzystwa naukowe w przestrzeni edukacji całożyciowej; Samoobrona powszechna społeczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej; Teraźniejszość i przyszłość edukacji dla bezpieczeństwa; Jakość kształcenia w Akademii Sztuki Wojennej - uwarunkowania i wyzwania; Szkolenia obronne w administracji publicznej jako istotny element edukacji dla bezpieczeństwa w RP; Ikonosfera w komunikacji a prywatność współczesnej młodzieży; Bezpieczeństwo w rodzinie - osamotniona starość; Magia literatury i teatru - zapomniane pojęcia w terapii i wspieraniu dziecka zdrowego i dotkniętego chorobą; Wybrane psychologiczne koncepcje mądrości z perspektywy badań nad uczeniem się w okresie późnej dorosłości. PRAKTYCZNE ZASTOSOWANIE EFEKTÓW BADAŃ PEDAGOGICZNYCH: E-meryt, czyli blogujący senior - raport z badań; Wolontariat jako forma aktywności prospołecznej młodzieży studenckiej; Wybrane motywy aktywności ruchowej w środowisku wodnym w świetle wartości; Aktywność fizyczna w czasie wolnym na przykładzie uczniów w środowisku wiejskim; W stronę przyrody: o norweskich praktykach edukacji na zewnątrz; Wpływ informacji graficznej oraz negatywnego afektu na ocenę ryzyka zachowań seksualnych. WSPÓŁCZESNE PROBLEMY BADAŃ PEDAGOGICZNYCH W WYMIARZE MIĘDZYNARODOWYM: Pedagogical reflection on the usefulness of popular proverbs in a hermeneutic exploration of the world; An employee of generation Y in the face of changes in the global labour market; Characteristics of total institution based on the example of educational care; Motor skills assessment of youth aged 13-14; Eating habits of primary and middle school students; Vulnerability in Family and Creativity Support by Living-Learning Workshops; Parents’ psychological absence in upbringing children: causes, consequences, pedagogical implications; Феликс Францевич Мовчановский - основатель Александровского училища-хутора глухонемых; Духовно-моральний розвиток особистості у педагогічній спадщині Івана Огієнка.
1. Czym jest arterapia? (Definicje terapii, psychoterapii, logoterapii, arteterapii, kulturoterapii, terapii sztuką, terapii przez twórczość); 2. Arteterapia i jej rodzaje: Muzykoterapia; Choreoterapia; Teatroterapia: Psychodrama, Drama, Pantomima, Terapia poprzez sztuki teatralna; Biblioterapia: Filoterapia
1. Czym jest arterapia? (Definicje terapii, psychoterapii, logoterapii, arteterapii, kulturoterapii, terapii sztuką, terapii przez twórczość); 2. Arteterapia i jej rodzaje: Muzykoterapia; Choreoterapia; Teatroterapia: Psychodrama, Drama, Pantomima, Terapia poprzez sztuki teatralna; Biblioterapia: Filoterapia
1. Pedagogika wczoraj i dziś: Stan i kierunki zmian w polskiej pedagogice ostatniego półwiecza; 2. Praktyka edukacyjna- wyzwania i problemy współczesnego nauczyciela: "Klucz do uczenia się"- innowacyjność czy renesans teorii?; Rozwijające walory teatru- inspiracje metodyczne; Mutyzm wieku dziecięcego na podstawie doświadczeń własnych; O emisji głosów kilka; 3. Komunikat: Fundacja SPINA szansą na lepszy start.
1. Wielowymiarowość i złożoność twórczości osób z różnymi potrzebami edukacyjnymi: Rozważania nad rozwojem potencjału twórczego osób niepełnosprawnych; Zasoby twórczej aktywności osób niepełnosprawnych; Franciszek Ksawery Prek- pierwszy głuchoniemy literat' Wartość twórczości osób niesłyszących dla wychowania przez sztukę dzieci młodzieży z wadą słuchu; Twórczy charakter zdolności kierunkowych uczniów niesłyszących; Twórczość niepełnosprawna intelektualnie; Refleksje o teatrze osób niepełnosprawnych w kontekście ich edukacji, samorealizacji i terapii; Rozwijanie twórczego potencjału dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym; Kreatywny charakter twórczości osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi; Uczestnictwo osób niesłyszących w kulturze; 2. Wielostronne spojrzenie na praktyczne rozwiązania służące rozwijaniu potencjału twórczego osób z różnymi potrzebami edukacyjnymi: Warsztaty autokreacji jako forma przygotowania uczniów z niepełnosprawnością do działań transgresyjnych inspirowanych zorganizowaną aktywnością pozalekcyjną; Metody waloryzacyjne jako sposób stymulujący twórczy potencjał dzieci z wadą słuchu w wieku przedszkolnym; Teatroterapia jako forma rehabilitacji osób z głębszą i wieloraka niepełnosprawnością. Rehabilitacja w życiu niepełnosprawnych; Aktorzy z niepełnosprawnością intelektualną; Wpływ zaburzeń integracji sensorycznej na rozwój i osiągnięcia dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi; Wykorzystanie metody Integracji Sensorycznej jako stymulatora potencjału twórczego u dzieci z autystycznego spektrum zaburzeń; Wykorzystanie muzyki w dynamizowaniu potencjałów rozwojowych dzieci z niepełnosprawnością; Dziecko z głębszą niepełnosprawnością intelektualną wywiecie muzyki. Od percepcji muzyki do aktywności twórczej; Muzykoterapia jako forma terapii i aktywności twórczej dziecka niepełnosprawnego intelektualnie.
1. Arteterapia w edukacji i rozwoju człowieka; 2. Prozdrowotność muzykoterapii; Tancerz we śnie- TEATR uzdrawiający. Dramat i dramatoterapia w Niemczech; Proces kreatywny w psychoterapii tańcem i ruchem- nośnik zmiany i integracji; Ciało-umysł-dzieło; Arteterapia w profilaktyce agresji; Wspieranie podmiotowości dziecka z niepełnosprawnością w procesie terapii muzycznej; Kobiety, zdrowie i choreoterapia- w świetle badań własnych; Mandala i jej wpływ na jakość ludzkiego życia w odniesieniu do badań naukowych i niekonwencjonalnych założeń, które nie zostały dotychczas zweryfikowane empirycznie; Poczucie jakości życia osób upośledzonych umysłowo uczestniczących w teatroterapii; O czytelnictwie i biblioterapii dzieci w kontekście salutogenicznej koncepcji Aarona Antonovsky'ego; Muzykoterapia dzieci i młodzieży z głęboką, złożoną niepełnosprawnością; Rola arteterapii w życiu osób niepełnosprawnych ruchowo. Od zniewolenia ku wolności; Przyzwolenie na szaleństwo czy forma terapii- taniec w ujęciu historycznym; Dzieło jako narzędzie pracy nad sobą; Znaczenie i terapeutyczna rola koncertów muzyki klasycznej w procesie rehabilitacji; Lingwistyka statystyczna w terapii wierszem; Warsztaty teatralne w szkole; Muzykoterapia w opinii terapeutów i rodziców; Arteterapia jako metoda rehabilitacji pacjentów oddziału psychiatrii sądowej o wzmocnionym zabezpieczeniu; Teatroterapia osób niepełnosprawnych intelektualnie. Wokół standardów jakości pracy terapeutycznej w porównaniu ze standardami imprez artystycznych; Prozdrowotne i lecznicze oddziaływanie sztuki na przykładzie dziejów muzyki; Sztuka w procesie kompleksowej terapii- wyniki badań własnych; 2. Arteterapia w praktyce edukacyjnej: Przykłady dobrych praktyk arteterapeutycznych; Scenariusze zajęć arteteraapeutycznych.
1. Diagnoza i terapia uczniów- wybrane zagadnienia: Diagnoza i terapia ucznia dyslektycznego; Diagnoza i praca z uczniem zdolnym; Diagnoza i terapia ucznia z ADHD; Diagnoza i terapia ucznia agresywnego; Diagnoza i praca z uczniem zagrożonym uzależnieniami; Diagnoza i praca z uczniem- ofiarą przemocy domowej; 2. Rozwijanie wybranych umiejętności psychospołecznych uczniów: Rozwijanie inteligencji emocjonalnej uczniów; Rozwijanie asertywności u uczniów; Rozwijanie empatii uczniów; 3. Wybrane metody terapii w pracy z dziećmi i młodzieżą: Teatroterapia i techniki parateatralne w pracy z dziećmi i młodzieżą; Muzykoterapia w pracy z dziećmi i młodzieżą; Biblioterapia w pracy z dziećmi i młodzieżą.
Książka stanowi nowe opracowanie o charakterze monograficznym spuścizny artystycznej, pedagogicznej i organizacyjnej Adama Didura (24.12.1873 – 7.01.1946) – śpiewaka operowego zasłużonego dla polskiej kultury muzycznej końca XIX i pierwszej połowy XX wieku, występującego z sukcesem na wszystkich liczących się scenach operowych Polski i świata, w tym Metropolitan Opera i Teatro alla Scala. Publikacja prezentuje aktualny stan badań na temat Didura i jego uczniów, na bazie opracowań, krytyki teatralnej oraz dokumentów archiwalnych udostępnionych, często po raz pierwszy, przez archiwa i instytucje polskie i zagraniczne. Obszerne miejsce w tomie zajęły teksty przynoszące najnowsze wyniki badań na temat tworzenia przez Didura i artystów ekspatriowanych ze Lwowa teatru operowego na Górnym Śląsku po drugiej wojnie światowej.
Książka stanowi nowe opracowanie o charakterze monograficznym spuścizny artystycznej, pedagogicznej i organizacyjnej Adama Didura (24.12.1873 – 7.01.1946) – śpiewaka operowego zasłużonego dla polskiej kultury muzycznej końca XIX i pierwszej połowy XX wieku, występującego z sukcesem na wszystkich liczących się scenach operowych Polski i świata, w tym Metropolitan Opera i Teatro alla Scala. Publikacja prezentuje aktualny stan badań na temat Didura i jego uczniów, na bazie opracowań, krytyki teatralnej oraz dokumentów archiwalnych udostępnionych, często po raz pierwszy, przez archiwa i instytucje polskie i zagraniczne. Obszerne miejsce w tomie zajęły teksty przynoszące najnowsze wyniki badań na temat tworzenia przez Didura i artystów ekspatriowanych ze Lwowa teatru operowego na Górnym Śląsku po drugiej wojnie światowej.
Michael Kunze, librecista m.in. "Elisabeth" i "Tańca Wampirów", to twórca niezwykle popularny w Europie i Azji. Jego biograficzne musicale są nie tylko imponującymi widowiskami, lecz także fascynującą próbą opowiadania o historii Austrii, a zarazem o mechanizmach przedstawiania przeszłości za pomocą środków współczesnego teatru muzycznego. "Musical jako maszyna pamięci" ukazuje drogę powstania dwóch słynnych musicali Kunzego, "Elisabeth" i "Mozarta!", w kontekście badań nad pamięcią zbiorową i skomplikowanej, europejsko-amerykańskiej historii rozrywkowego teatru muzycznego. Książka pokazuje, że musical od dawna był mocno związany z pamięcią społeczeństw, w których jest wystawiany, a jego przeszłość jako gatunku jest nierozerwalnie związana z Wiedniem. Publikacja na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 PL (CC BY 3.0 PL) (pełna treść wzorca dostępna pod adresem: http://creativecommons.org/licenses/by/3.0/pl/legalcode). ********* Musical as Memory Machine. Performing Austria’s Past in Selected Musicals by Michael Kunze Michael Kunze, librettist whose works include "Elisabeth" and "Dance of the Vampires", enjoys immense popularity throughout Europe and Asia. His biographical musicals are not only impressive shows but also fascinating attempts at introducing the audience both to Austrian history and to mechanisms of presenting the past by means of modern music theatre. "Musical as Memory Machine" discusses the creation process of Kunze’s two famous musicals, "Elisabeth" and "Mozart!", in the context of studies on collective memory and of the Euro-American history of music theatre as a form of entertainment. The book demonstrates that the musical has long been tightly intertwined with the memories of the societies where it is staged, and that the history of the musical as a genre is inextricably linked with Vienna. The publication is licensed under the Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Poland license (CC BY 3.0 PL) (full license available at: http://creativecommons.org/licenses/by/3.0/pl/legalcode). ********* Mgr Marek Golonka (ORCID 0000-0001-8146-1316) – dziekan w Górnośląskiej Wyższej Szkole Przedsiębiorczości, wykłada projektowanie gier na kierunku: Gry i Grafika Interaktywna, projektant gier i kulturoznawca. Bada przedstawianie przeszłości na różnych polach kultury popularnej. Jego głównym osiągnięciem badawczym jest prowadzony w Instytucie Kultury Polskiej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego projekt "Przedstawianie przeszłości w teatrze muzycznym Polski i Austrii oraz jego recepcja", wnioski z którego podsumowuje w niniejszej publikacji. Pisze też scenariusze do komputerowych i fabularnych gier historycznych dla wydawnictw z Polski i ze świata.
Oktawiusz Mirbeau jest autorem sześciu jednoaktówek, które swoim nowatorstwem antycypują teatr Harolda Pintera, Eugène’a Ionesco i Bertolda Brechta. Stare małżeństwa (Vieux ménages) ukazują piekło małżeńskie, poddając ostrej krytyce zafałszowany mieszczański świat. Kochankowie (Les Amants) są groteskową demistyfikacją pseudoromantycznej miłości. Autor drwi z napuszonego języka, za którym kryje się egzystencjalna pustka. Skrupuły (Scrupules), Epidemia (L’Épidémie) oraz Portfel (Le Portefeuille) należą do sztuk politycznie zaangażowanych i wpisują się w nurt teatru społecznego buntu, zapoczątkowany u schyłku XIX wieku. Epidemia jest protoekspresjonistyczną groteską, która ukazuje bezdusznych mieszczuchów dbających jedynie o własne interesy i brzuchy. Portfel i Skrupuły ośmieszają absurdalne prawo: w pierwszej z tych fars uczciwy kloszard, który znalazł pokaźną sumę pieniędzy, zostaje uwięziony z powodu braku zameldowania, w drugiej zaś ujawnia autor przestępczy charakter ustroju, w którym kradzież jest podstawową cnotą. W Wywiadzie (Interview) Mirbeau bezlitośnie atakuje prasę brukową, żywiącą się prymitywnymi tematami. Przekaz pisarza francuskiego i dzisiaj może nie tylko śmieszyć, ale też zmuszać do refleksji, zarówno nad rolą twórcy we współczesnym świecie, jak i nadwerężoną kondycją współczesnego człowieka, który wydaje się borykać ze swym losem od zarania dziejów ludzkości. Mimo że tworzył dość dawno temu, może być i dzisiaj ponadczasowy i niezwykle inspirujący.
Pierwszy rocznik „Prac Polonistycznych ukazał się w Łodzi w 1937 roku, z inicjatywy wybitnych humanistów związanych z Wolną Wszechnicą (ze Stefanią Skwarczyńską na czele). Pismo na trwałe związało się z Łodzią i regionem, ale od początku było periodykiem o charakterze ogólnopolskim. Po wojnie, nie przestając pełnić funkcji forum środowiska macierzystego, zyskiwało z każdym wydanym tomem coraz większy zasięg oddziaływania i coraz mocniejszą pozycję ogólnopolską. Przyjęto i konsekwentnie realizowano zasadę, aby publikować w kolejnych rocznikach artykuły literaturoznawców z rozmaitych ośrodków i środowisk, oraz aby byli to najlepsi specjaliści w zakresie danej problematyki. W ciągu ponad siedemdziesięciu lat istnienia „Prace Polonistyczne” zyskały uznanie i wysoką rangę ze względu na to, że każdy rocznik w zgodnej opinii badaczy wydatnie wzbogacał wiedzę o rodzimej literaturze. Rozprawy opublikowane w „Pracach Polonistycznych” weszły w dziesiątkach pozycji do podstawowej bibliografii każdej epoki literackiej i każdej dziedziny literaturoznawstwa.
Pierwszy rocznik „Prac Polonistycznych ukazał się w Łodzi w 1937 roku, z inicjatywy wybitnych humanistów związanych z Wolną Wszechnicą (ze Stefanią Skwarczyńską na czele). Pismo na trwałe związało się z Łodzią i regionem, ale od początku było periodykiem o charakterze ogólnopolskim. Po wojnie, nie przestając pełnić funkcji forum środowiska macierzystego, zyskiwało z każdym wydanym tomem coraz większy zasięg oddziaływania i coraz mocniejszą pozycję ogólnopolską. Przyjęto i konsekwentnie realizowano zasadę, aby publikować w kolejnych rocznikach artykuły literaturoznawców z rozmaitych ośrodków i środowisk, oraz aby byli to najlepsi specjaliści w zakresie danej problematyki. W ciągu ponad siedemdziesięciu lat istnienia „Prace Polonistyczne” zyskały uznanie i wysoką rangę ze względu na to, że każdy rocznik w zgodnej opinii badaczy wydatnie wzbogacał wiedzę o rodzimej literaturze. Rozprawy opublikowane w „Pracach Polonistycznych” weszły w dziesiątkach pozycji do podstawowej bibliografii każdej epoki literackiej i każdej dziedziny literaturoznawstwa.
Zagadnienia Rodzajów Literackich To wielojęzyczne czasopismo zostało powołane przez założycieli przede wszystkim dla prezentacji problematyki genologicznej w ujęciach badaczy z Polski i z całego świata. Redakcja podjęła też publikację, w każdym zeszycie, materiałów do przyszłego słownika rodzajów literackich. Oprócz tego ukazywały się tu również artykuły komparatystyczne i teoretycznoliterackie. Obecnie redaktorzy zachowując dotychczasowy profil pisma, otwierają szerzej łamy dla wszelkiego typu studiów literaturoznawczych bez względu na tematykę i założenia metodologiczne. Pojawiać się będą w "Zagadnieniach Rodzajów Literackich" także teksty o tematach kulturoznawczych, które będą penetrować bliższe i dalsze konteksty literatury. "ZRL" to jedyne w Polsce czasopismo wielojęzyczne, w którym kształtuje się międzynarodowa współpraca literaturoznawców Wschodu i Zachodu. Na jego wzór powstał swego czasu w USA genologiczny periodyk „Genre” (o czym anonsowali w artykule wstępnym z pierwszego tomu jego redaktorzy).
Pierwszy rocznik „Prac Polonistycznych ukazał się w Łodzi w 1937 roku, z inicjatywy wybitnych humanistów związanych z Wolną Wszechnicą (ze Stefanią Skwarczyńską na czele). Pismo na trwałe związało się z Łodzią i regionem, ale od początku było periodykiem o charakterze ogólnopolskim. Po wojnie, nie przestając pełnić funkcji forum środowiska macierzystego, zyskiwało z każdym wydanym tomem coraz większy zasięg oddziaływania i coraz mocniejszą pozycję ogólnopolską. Przyjęto i konsekwentnie realizowano zasadę, aby publikować w kolejnych rocznikach artykuły literaturoznawców z rozmaitych ośrodków i środowisk, oraz aby byli to najlepsi specjaliści w zakresie danej problematyki. W ciągu ponad siedemdziesięciu lat istnienia „Prace Polonistyczne” zyskały uznanie i wysoką rangę ze względu na to, że każdy rocznik w zgodnej opinii badaczy wydatnie wzbogacał wiedzę o rodzimej literaturze. Rozprawy opublikowane w „Pracach Polonistycznych” weszły w dziesiątkach pozycji do podstawowej bibliografii każdej epoki literackiej i każdej dziedziny literaturoznawstwa. Od blisko dwudziestu lat redakcja „Prac Polonistycznych” (najpierw pod kierunkiem Krystyny Poklewskiej, a od ponad dekady — Wiesława Pusza) nadaje tomom charakter monograficzny. Ukazały się roczniki poświęcone dorobkowi autorskiemu: Z. Herberta, J. Słowackiego, J. Tuwima, wydano tomy tematyczne: Przypomnienia i promocje; U zbiegów stuleci; Zaskoczenia; „Jakaż to nuża wisi nade mną”, czyli w okowach ciała i duszy; Romantycy — fantastyka — podróż; Tobie — teraz. W kręgu literackich ofiarowań; Z powodu okoliczności, pod wpływem chwili; Pory dnia, pory roku; Potomność i potomkowie. Zapisać się w pamięci, zapisać się w nazwisku; Jak literat z literatem. Słowem i czynem, na tak i na nie; Z warsztatów badaczy literatury oświecenia. Aktualia. W ostatnich latach pismo wzbogaciło się o nowe działy; do „Rozpraw i artykułów” doszły „Edycje”, „Na marginesach lektur” i „Przekłady”.
PERFORMATIVE ASPECTS OF ART The concept of performativity has been usually evoked in the discussions on the philosophy of language and the reflection on theatre and performance art. However, in recent years there have been some attempts to broaden its scope. The theoretically inclined researchers have been working out the main assumptions of the aesthetics of performativity. These are claimed to include the challenging of the boundaries of artistic disciplines, and emphasizing the active role of the recipients, for whom the art works become events developing in consequence of their actions. Besides those attempts to grasp the theoretical consequences of “the performative turn”, one should also note some very interesting practical analyses, employing the theory in the discussion on concrete works from different domain of art. It appears that one can discover transformational potential, focus on change rather than just existence, even in the domains traditionally regarded as “artifactual” (painting, sculpture, installations). The planned volume of “Art Inquiry” will be devoted to the reflection on both directions of expansion of the concept of performativity. We would like the authors to consider its general significance for aesthetics and for the theory of various domains of art. We also hope that they will show the changes occurring when its unique perspective is adopted in the discussion on both theatre, paratheatrical experiments, and film, and the domains which have traditionally emphasized the role of the artistic artifact. The title of this volume invites questions about the possible scope of performativity and its kinds. PERFORMATYWNE ASPEKTY SZTUKI Zagadnienie performatywności podejmowane było najczęściej w rozważaniach z zakresu filozofii języka oraz w refleksji nad teatrem i sztuką performance. W ostatnich latach zauważyć można jednak próby jego rozszerzenia. Z jednej strony zmierzają one do wypracowania założeń estetyki performatywności. Wśród jej cech wskazywane jest kwestionowanie granic poszczególnych dziedzin artystycznych, zaakcentowanie aktywnej roli odbiorców, dla których utwory stają się wydarzeniami rozwijającymi się w wyniku ich działań itd. Oprócz prób sformułowania teoretycznych konsekwencji „zwrotu performatywnego” zauważyć można także bardzo interesujące konkretne analizy polegające na uwzględnieniu właściwych dla niego założeń przy rozważaniu dokonań z różnych obszarów sztuki. Okazuje się, że nawet w obszarach twórczości uważanych tradycyjnie za „wytwórcze” (malarstwo, rzeźba, instalacja) odkryć można aspekty transformacyjne, zakładające nie trwanie, a przemiany. W najnowszym tomie „Art Inquiry” przewidywane jest rozważenie obu zasugerowanych wyżej obszarów ekspansji idei performatywności. Z jednej strony rozważone mają być jej ogólne konsekwencje dla estetyki i teorii różnych dziedzin sztuki. Z drugiej, pokazane zmiany występujące, gdy właściwy dla niej punkt widzenia zostanie uwzględniony zarówno w obszarze refleksji teatralnej, parateatralnej, filmowej, jak w dziedzinach, w których tradycyjnie akcentowano rolę wytwarzanego przedmiotu (dzieła). Tytuł tego tomu ma właściwie charakter pytania o możliwy zakres performatywności i jej odmiany.
Pierwszy rocznik „Prac Polonistycznych ukazał się w Łodzi w 1937 roku, z inicjatywy wybitnych humanistów związanych z Wolną Wszechnicą (ze Stefanią Skwarczyńską na czele). Pismo na trwałe związało się z Łodzią i regionem, ale od początku było periodykiem o charakterze ogólnopolskim. Po wojnie, nie przestając pełnić funkcji forum środowiska macierzystego, zyskiwało z każdym wydanym tomem coraz większy zasięg oddziaływania i coraz mocniejszą pozycję ogólnopolską. Przyjęto i konsekwentnie realizowano zasadę, aby publikować w kolejnych rocznikach artykuły literaturoznawców z rozmaitych ośrodków i środowisk, oraz aby byli to najlepsi specjaliści w zakresie danej problematyki. W ciągu ponad siedemdziesięciu lat istnienia „Prace Polonistyczne” zyskały uznanie i wysoką rangę ze względu na to, że każdy rocznik w zgodnej opinii badaczy wydatnie wzbogacał wiedzę o rodzimej literaturze. Rozprawy opublikowane w „Pracach Polonistycznych” weszły w dziesiątkach pozycji do podstawowej bibliografii każdej epoki literackiej i każdej dziedziny literaturoznawstwa.
Zagadnienia Rodzajów Literackich To wielojęzyczne czasopismo zostało powołane przez założycieli przede wszystkim dla prezentacji problematyki genologicznej w ujęciach badaczy z Polski i z całego świata. Redakcja podjęła też publikację, w każdym zeszycie, materiałów do przyszłego słownika rodzajów literackich. Oprócz tego ukazywały się tu również artykuły komparatystyczne i teoretycznoliterackie. Obecnie redaktorzy zachowując dotychczasowy profil pisma, otwierają szerzej łamy dla wszelkiego typu studiów literaturoznawczych bez względu na tematykę i założenia metodologiczne. Pojawiać się będą w "Zagadnieniach Rodzajów Literackich" także teksty o tematach kulturoznawczych, które będą penetrować bliższe i dalsze konteksty literatury. "ZRL" to jedyne w Polsce czasopismo wielojęzyczne, w którym kształtuje się międzynarodowa współpraca literaturoznawców Wschodu i Zachodu. Na jego wzór powstał swego czasu w USA genologiczny periodyk „Genre” (o czym anonsowali w artykule wstępnym z pierwszego tomu jego redaktorzy).
Pierwszy rocznik „Prac Polonistycznych ukazał się w Łodzi w 1937 roku, z inicjatywy wybitnych humanistów związanych z Wolną Wszechnicą (ze Stefanią Skwarczyńską na czele). Pismo na trwałe związało się z Łodzią i regionem, ale od początku było periodykiem o charakterze ogólnopolskim. Po wojnie, nie przestając pełnić funkcji forum środowiska macierzystego, zyskiwało z każdym wydanym tomem coraz większy zasięg oddziaływania i coraz mocniejszą pozycję ogólnopolską. Przyjęto i konsekwentnie realizowano zasadę, aby publikować w kolejnych rocznikach artykuły literaturoznawców z rozmaitych ośrodków i środowisk, oraz aby byli to najlepsi specjaliści w zakresie danej problematyki. W ciągu ponad siedemdziesięciu lat istnienia „Prace Polonistyczne” zyskały uznanie i wysoką rangę ze względu na to, że każdy rocznik w zgodnej opinii badaczy wydatnie wzbogacał wiedzę o rodzimej literaturze. Rozprawy opublikowane w „Pracach Polonistycznych” weszły w dziesiątkach pozycji do podstawowej bibliografii każdej epoki literackiej i każdej dziedziny literaturoznawstwa. Od blisko dwudziestu lat redakcja „Prac Polonistycznych” (najpierw pod kierunkiem Krystyny Poklewskiej, a od ponad dekady — Wiesława Pusza) nadaje tomom charakter monograficzny. Ukazały się roczniki poświęcone dorobkowi autorskiemu: Z. Herberta, J. Słowackiego, J. Tuwima, wydano tomy tematyczne: Przypomnienia i promocje; U zbiegów stuleci; Zaskoczenia; „Jakaż to nuża wisi nade mną”, czyli w okowach ciała i duszy; Romantycy — fantastyka — podróż; Tobie — teraz. W kręgu literackich ofiarowań; Z powodu okoliczności, pod wpływem chwili; Pory dnia, pory roku; Potomność i potomkowie. Zapisać się w pamięci, zapisać się w nazwisku; Jak literat z literatem. Słowem i czynem, na tak i na nie; Z warsztatów badaczy literatury oświecenia. Aktualia. W ostatnich latach pismo wzbogaciło się o nowe działy; do „Rozpraw i artykułów” doszły „Edycje”, „Na marginesach lektur” i „Przekłady”. W roku 2014 planowany jest tom: Talent i umiejętności w literackiej potrzebie. Wszystkie publikowane artykuły mają charakter naukowy. Każdy z publikowanych artykułów ma angielską wersję tytułu oraz streszczenie w języku angielskim. Od rocznika 2012 tomy zawierają indeks nazwisk.