Bibliogr., netogr. s. 447-487. Indeks.

Zawiera: Wstęp. Rozdział 1. Strategie (sieciowego) komunikowania politycznego a mediatyzacja polityki: 1.1. Istota, definicje i typologie strategii (sieciowego) komunikowania politycznego; 1.2. Profesjonalizacja i marketyzacja komunikowania politycznego; 1.3. Mediatyzacja i hybrydyzacja komunikowania politycznego – logika mediów społecznościowych. Rozdział 2. Media społecznościowe przestrzenią komunikowania politycznego: 2.1. Istota, definicje i klasyfikacje mediów społecznościowych; 2.2. Media społecznościowe w politycznych strategiach komunikacyjnych na poziomie marketingu 2.0 i 3.0; 2.3. Media społecznościowe a partycypacja polityczna – potencjalni wyborcy generacji Y i Z; 2.3.1. E-społeczność marki politycznej; 2.4. Kluczowe media społecznościowe jako platformy komunikowania politycznego: 2.4.1. YouTube; 2.4.2. Facebook; 2.4.3. Twitter. Rozdział 3. Strategie komunikowania wyborczego w mediach społecznościowych: 3.1. Profesjonalizacja i modernizacja komunikowania wyborczego w kontekście wykorzystania mediów społecznościowych; 3.2. Media społecznościowe w strategiach komunikowania wyborczego na przykładzie polskich elekcji w 2015 roku; 3.2.1. Kampania prezydencka; 3.2.2. Kampania parlamentarna; 3.2.3. Konkluzje – typologia strategii komunikowania wyborczego w mediach społecznościowych. Rozdział 4. Media społecznościowe narzędziem politycznej kampanii permanentnej w świetle badań empirycznych: 4.1. Polityczna kampania permanentna; 4.1.1. Polityczna kampania permanentna w mediach społecznościowych; 4.2. Wydarzenia i pseudowydarzenia medialne w mediach społecznościowych z perspektywy podmiotów politycznych w okresie międzywyborczym – studia przypadków; 4.2.1. Bilanse rządów; 4.2.2. Grudniowy kryzys parlamentarny; 4.2.3. „Wakacje parlamentarne”. Zakończenie. Bibliografia. Aneks 1-3. Spis tabel, wykresów, rysunków i ilustracji. Indeks osobowy.