Data dodruku z 2019 r.

Bibliogr. s. 297-313.

Zawiera: Wprowadzeni. Dookreślanie znaczeń i budowanie systematyki dydaktyki specjalnej. Rozdział 1 DYDAKTYKA SPECJALNA W POSZUKIWANIU WZORCÓW – WSPÓŁCZESNE TENDENCJE W EDUKACJI ŹRÓDŁEM UOGÓLNIAJĄCYCH INSPIRACJI: 1.1. Wzorzec pierwszy – edukacja z równym prawem dostępu; 1.2. Wzorzec drugi – edukacja zróżnicowana; 1.3. Wzorzec trzeci – edukacja do uczestniczenia; 1.4. Wzorzec czwarty – edukacja diagnostyczna; 1.5. Wzorzec piąty – edukacja ku podmiotowości; 1.6. Wzorzec szósty – edukacja w integrującej przestrzeni; 1.7. Wzorzec siódmy – edukacja w harmonizowaniu; 1.8. Wzorzec ósmy – edukacja profesjonalna; 1.9. Wzorzec dziewiąty – edukacja wyzwalająca; 1.10. Wzorzec dziesiąty – edukacja z optymizmem pedagogicznym. Rozdział 2 WZORCE DYDAKTYKI SPECJALNEJ – BUDOWANIE KONSTRUKTU WYJAŚNIAJĄCEGO RZECZYWISTOŚĆ EDUKACYJNĄ: 2.1. Wzorce dydaktyki specjalnej w kategorii UCZEŃ – potrzeby edukacyjne, uczestniczenie, podmiotowość, dynamizm rozwojowy; 2.2. Wzorce dydaktyki specjalnej w kategorii WARUNKI – podstawy prawne, zróżnicowane formy kształcenia, integrująca przestrzeń; 2.3. Wzorce dydaktyki specjalnej w kategorii NAUCZYCIEL – profesjonalizm, relacje edukacyjne, optymizm pedagogiczny. Rozdział 3 KANONY DYDAKTYKI SPECJALNEJ – WYŁONIENIE, NAZWANIE I IMPLIKACJA BADAWCZA: 3.1. Różnicowanie – z perspektywy kategorii edukacyjnej UCZEŃ; 3.2. Dostosowywanie – ze względu na kategorię edukacyjną WARUNKU; 3.3. Harmonizowanie – z perspektywy kategorii edukacyjnej NAUCZYCIEL; 3.4. Wzorce i kanony dydaktyki specjalnej – systematyzacja przestrzeni edukacyjnej i obszary poszukiwań badawczych. Rozdział 4 PRAWIDŁOWOŚCI DYDAKTYCZNE I RÓŻNORODNOŚĆ W EDUKACJI – OD ŹRÓDEŁ DO AKTUALNYCH KONCEPCJI: 4.1. Dydaktyka jako obszar poznawania prawidłowości procesu nauczania–uczenia się – tradycja i aktualne poszukiwania; 4.2. Kilka wątków historycznych – od praktyki wychowania do wypracowywania paradygmatu pedagogiki specjalnej jako dyscypliny naukowej; 4.3. Trudności w uczeniu się a potrzeby specjalnych świadczeń edukacyjnych – między 1978 a 2005 rokiem; 4.4. Specjalne potrzeby edukacyjne – próba redefinicji i zarysowania koncepcji; 4.5. Jedność w różnorodności – zróżnicowany system edukacji dla wszystkich. Rozdział 5 STAŁOŚĆ I ZMIENNOŚĆ W DYDAKTYCE SPECJALNEJ – OBSZARY INTERPRETACJI: 5.1. Potrzeby edukacyjne – propozycja wyjaśnienia w kategoriach stałości w dydaktyce specjalnej; 5.2. Dydaktyka specjalna – początki, definicje; 5.3. Przedmiot dydaktyki specjalnej; 5.4. Zasady dydaktyki specjalnej – jedność w różnorodności edukacyjnej. Rozdział 6 SWOISTOŚĆ DYDAKTYKI SPECJALNEJ – ODNIESIENIA, RELACJE I POSZUKIWANIA EMPIRYCZNE: 6.1. Wyłanianie się obszarów dydaktyki specjalnej; 6.2. Dydaktyka specjalna – rozpoznawanie relacji i nadawanie znaczeń; 6.3. Konstrukt naukowego poznawania rzeczywistości edukacyjnej; 6.4. Niektóre obszary dydaktyczne w zrealizowanych projektach badawczych młodych naukowców. Rozdział 7 SYSTEMATYKA DYDAKTYKI SPECJALNEJ – PROPZYCJE KONWENCJI DLA PROJEKTOWANIA DYDAKTYK SPECJALISTYCZNYCH: 7.1. Uczestnicy procesu kształcenia specjalnego – niektóre klasyfikacje ze względu na kanon RÓŻNICOWANIE; 7.2. Populacja uczniów objętych specjalnymi potrzebami różnicowania, dostosowywania i harmonizowania; 7.3. Stopień segregacyjności uczniów wymagających specjalnej realizacji ich potrzeb edukacyjnych; 7.4. Systematyka – dydaktyka specjalna a dydaktyki specjalistyczne; 7.5. Dydaktyka specjalna – istotne parametry kanonu DOSTOSOWYWANIE procesu nauczania-uczenia się; 7.6. Dydaktyka specjalna – ujęcie z perspektywy kanonu HARMONIZOWANIE relacji i kontekstów edukacyjnych. Rozdział 8 WYBRANE KONCEPCJE POGŁĘBIAJĄCE INTERPRETACJE WZORCÓW DYDAKTYKI SPECJALNEJ: 8.1. Afirmujący model niepełnosprawności – doświadczanie pozytywnego poczucia siebie jako osoby z niepełnosprawnością; 8.2. Edukacja włączająca – rozszerzenie uczestnictwa w powszechnej edukacji; 8.3. Kultura niepełnosprawności - odkrywanie prawdziwego życia osób z niepełnosprawnością, ich nadziei, poczucia szczęścia i pomyślności życiowej; 8.4. Normalizacja – zwiększanie świadomości społecznej, niwelowanie uprzedzeń, stygmatów, marginalizacji osób z niepełnosprawnością; 8.5. Paradygmat niepełnosprawności – poszukiwanie rzetelnych konstruktów zespalających psychologie pozytywną i niepełnosprawność. Rekapitulacja. Definicje i niektóre tezy do refleksji dydaktycznej; Bibliografia; O autorce.